ورزش در هر کشوری بیش از آنکه یک رقابت ساده میان ورزشکاران باشد، عرصه‌ای برای نمایش هویت ملی، همبستگی اجتماعی و سرمایه‌گذاری بلندمدت است. به همین دلیل، نقش مدیران و مربیان ورزشی نه فقط در آماده‌سازی بدنی ورزشکاران، بلکه در ایجاد امید و انسجام ملی برجسته می‌شود.

متأسفانه بخشی از فضای رسانه‌ای و اجتماعی به جای توجه به نتایج و کارنامه، انرژی خود را صرف واکاوی رفتارها، باورها یا حتی ظاهر افراد می‌کند. در چنین شرایطی، یک موفقیت بزرگ ممکن است به‌خاطر جزئی‌ترین تفاوت‌های سلیقه‌ای زیر سؤال برود.

کشتی در فرهنگ ایران‌زمین، تنها یک ورزش نیست؛ روایتِ دیرینه‌ای است از روح پهلوانی، شجاعت و ایمان. این ورزش از دیرباز در جان ایرانیان جایگاهی ویژه داشته و همواره فراتر از نمایش قدرت بازوها، به میدان آزمون اخلاق و کمال انسانی بدل شده است.

صلح واژه‌ای دوست‌داشتنی و ارزشمند است. خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: «الصّلح خیر». حتی کسانی که جنگ‌طلب و ظالم‌اند، گاه خود را مدافع صلح معرفی می‌کنند تا تجاوز و ظلم خود را توجیه کنند. اما آیا صلح آمریکایی و به ویژه صلح ترامپی، معنای واقعی صلح را در بر دارد؟ تجربه تاریخی و سیاست‌های معاصر پاسخ روشن می‌دهد. تجاوز به تاسیسات صلح‌آمیز هسته‌ای ایران، بمباران آن‌ها با بمب‌های سنگین و سپس ادعای ترامپ که «من این تاسیسات را نابود کردم و حالا وقت صلح است!» نمونه‌ای آشکار از تحریف واژه صلح است.

دانشگاه در ایران، از زمان امیرکبیر و دارالفنون تا امروز، نه فقط یک مرکز علمی که میدان تحولات اجتماعی و سیاسی بوده است. هر دوره تاریخی، شاکله‌ای تازه به دانشگاه، دانشجو و جنبش دانشجویی داده است.

در میان آثار برجسته‌ی ادب فارسی، شاهنامه‌ی حکیم ابوالقاسم فردوسی، همچون قله‌ای استوار در افق فرهنگ ایران‌زمین قد برافراشته است؛ گنجینه‌ای که حاصل سی سال رنج و همت بی‌دریغ آن مرد فرزانه است.