میراث پهلوانی و معنویتنبرد ایران و آمریکانمونهی مدیریت با برنامهکارنامه یا سلیقه شخصی؟تاریخ از نگاه فردوسیحضور میدانی روحانیت در جایگاه های مورد نیاز جامعه و حاکمیتدولت سازی کاغذیصلح آمریکایی یا صلح ترامپی؟ثروت ماندگار جهان اسلامجنگ ۱۲ روزه؛ زلزله استراتژیکاسلام سیاسیِ بیخطرموتور آینده‌ساز انقلابارتش مشترک، رویای دست نیافتنیواقعیت ایرانیان خارج از کشور
متأسفانه بخشی از فضای رسانه‌ای و اجتماعی به جای توجه به نتایج و کارنامه، انرژی خود را صرف واکاوی رفتارها، باورها یا حتی ظاهر افراد می‌کند. در چنین شرایطی، یک موفقیت بزرگ ممکن است به‌خاطر جزئی‌ترین تفاوت‌های سلیقه‌ای زیر سؤال برود. این نگاه نه تنها منصفانه نیست، بلکه زیان مستقیمش را جامعه ورزش و نسل جوان خواهد دید؛ نسلی که نیاز دارد بداند معیار اصلی در ورزش، تلاش و نتیجه است، نه هماهنگی با ذائقه‌های شخصی
ورزش زمانی به قله می‌رسد که قضاوت درباره قهرمانان و مدیران ورزشی از مسیر عقلانی و منصفانه عبور کند. اگر مربی یا مدیری توانسته است برای تیم ملی امکانات فراهم کند، آرامش ایجاد کند و در میدان رقابت افتخار بیافریند، شایسته تقدیر است، حتی اگر شیوه زیست یا باورهای فردی‌اش مورد پسند همه نباشد. همان‌طور که نادیده گرفتن نتایج یک ورزشکار صرفاً به دلیل پوشش یا عقیده‌اش خطاست، بی‌اعتبار کردن دستاوردهای مدیریتی نیز به دلیل برداشت‌های شخصی ظلمی آشکار است.
ایران امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند همبستگی در عرصه‌های ورزشی است. هر مدال جهانی و هر پرچمی که در میادین بین‌المللی برافراشته می‌شود، متعلق به همه مردم است؛ نه گروهی خاص. بنابراین شایسته است که موفقیت‌های ورزشی در حاشیه بحث‌های سیاسی یا فرهنگی گرفتار نشود و کارنامه افراد بر اساس نتایج واقعی‌شان بررسی شود.
در نهایت، جامعه ورزشی زمانی می‌تواند مسیر رشد پایدار را طی کند که ارزش‌گذاری بر اساس انصاف، واقعیت و کارنامه باشد. دبیر و درستکار با تمام نقدهایی که ممکن است به آن‌ها وارد باشد، در این سال‌ها نشان داده‌اند که مدیریت ورزشی تنها با شعار پیش نمی‌رود، بلکه با پیگیری، تلاش و برنامه‌ریزی می‌توان کشتی ایران را در جایگاهی قرار داد که همه ایرانیان به آن افتخار کنند.
دیدگاهتان را بنویسید